عملیات روانی یا جنگ روانی ابزارهای مختلفی دارد و در طول تاریخ اخیر به تناسب و گشودگی که در موضوع رسانه ها به وجود آمده است تنوع فراوانی پیدا کرده است ولی نباید تردید کرد که کارکرد نهایی همه انها « تغییر » یا « جلوگیری از تغییر » است. یکی از ابزارها که مربوط به دهه اخیر می باشد، استفاده از « وبلاگ » است.

وبلاگ ها رسانه های کوچکی هستند و اگر در مقیاس یک خبرگزاری یا روزنامه قرار دهیم چندان قابل ذکر نیستند. چرا که توانایی اقدام مهمی ندارند ولی اگر این وبلاگ ها اولاً سازماندهی شوند و ثانیاً تکثیر یابند آن موقع موضوع کاملاً تفاوت می کند. در نگاه اولیه ممکن است تصور شود « وبلاگ ها » امکانات شخصی افراد هستند که به صورت سلیقه ای کار می کنند و هرکدام مخاطب اندکی دارند و به تناسب تلاش صاحب آن تأثیرات خاصی را بر جای می گذارند. این تصویر مخصوصاً آرامش بخش می باشد. چراکه از شکل " تهدید " به شکل یک امکان عادی تغییر می دهند. اما این تصور ساده لوحانه است چرا که وبلاگ ها کاملاً امکان سازماندهی دارند و چون وبلاگ نویس ها مایلند مطالبشان از سوی کاربران بیشتری دیده شود و همچنین از تخصص کمی در این خصوص بهره مند می باشند یک "جریان" می تواند با وارد کردن آنان در تور حمایتی خود توقعات خاصی را برای انجام به آنها القا نماید.

از این بحث نباید این نتیجه بدست آید که وبلاگ یک پدیده شیطانی است و کارکرد آن در تخریب ملی خلاصه می شود. نه، این یک صفت است که می تواند کارکردهای متضادی داشته باشد. هدایت این وبلاگ ها به سمت اهداف خاص تعیین می کند که کارکرد آنها سازنده و یا تخریبی است. اما متأسفانه از آنجا که در اور رسانه دشمن تجربه و تسلط و برنامه منسجم تری دارد ما نوعاً با کارکردهای تخریبی آن مواجه می باشیم و این خود تدبیر ما را طلب می کند.